Skaczą wtedy w górę i nurkują w śniegu głową w dół...

Lisy to bardzo mądre zwierzęta. Są postrzegane przez ludzi, jako szkodniki, które należy tępić. Jednak lis Swoje maniery ma wyryte w genach. Jeszcze ciekawszy jest jego kuzyn lis polarny zamieszkujący rejony podbiegunowe.

Lis polarny wywodzi się z rodziny psowatych. Często występuje w ubarwieniu letnim brązowo -szarym, ale zimą jego futro przybiera śnieżnobiały lub stalowoniebieski kolor. Lis polarny żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami i rybami.

Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z ich zdobyczy. Lisy polarne mają bardzo charakterystyczny sposób polowania. Dzięki doskonałemu słychowi potrafią zlokalizować małe zwierzęta kryjące się pod grubą warstwa śniegu. Skaczą wtedy w górę i nurkują w śniegu głową w dół chwytając zębami niczego nie podejrzewające zwierzę. 

Lisy polarne mają niewielkie rozmiary ciała, są bowiem nieco większe niż domowe koty. Żyją samotnie, przemierzają Arktykę przy 70-stopniowym mrozie i przenikliwym wietrze. Są jednak do tego doskonale przystosowane. 

Podobnie jak wszystkie ssaki żyjące w klimacie polarnym, lis polarny ma relatywnie mniejsze te części ciała, które są narażone na szybką utratę ciepła. W porównaniu z lisem rudym ma znacznie krótsze łapy i pysk, mniejsze uszy i krótszy, choć piękny i puchaty ogon. Cały jest też wyraźnie mniejszy. Za wyjątkiem czarnego nosa, całe jego ciało pokrywa niezwykle obfite, długie i puszyste futro. Nawet poduszki stóp są pokryte futrem, aby chronić lisa przed lodem i śniegiem. Nie łatwo go więc wypatrzyć, gdyż znakomicie kamufluje się w śnieżnym otoczeniu.

ZOBACZ WIĘCEJ NIESAMOWITYCH HISTORII